Cécile Huijnen | 22 mei 2018

Snapshot Klassiek Hey Ludwig

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo met Marieke Grotenhuis, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Discotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere maandagavond kun je haar column Snapshot Klassiek beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Hey Ludwig,

Lang niet gezien, man. Ik hoorde het eerste deel van je Mondscheinsonate voorbijkomen, en toen dacht ik terug aan een ijsdansgala dat ik in de jaren negentig op de buis zag. Ekaterina Gordeeva en haar man Sergei Grinkov dansten de sterren van de hemel op jouw melancholische Adagio. Ik zat als een kind te janken. Je hebt van die momenten dat alles perfect samenkomt. Had je natuurlijk nooit bedacht, dat wij er nog naar zitten te luisteren, 200 jaar nadat je het schreef. Laat staan dat er mensen een dansje op doen met een stuk ijzer onder hun voeten.

Hoe is het je vergaan? Ik hoop dat je je idool Wolfgang Amadeus eindelijk hebt ontmoet. En dat je de akkefietjes met Haydn hebt bijgelegd. Dat jaloerse gedoe slaat toch nergens op, zeg, jullie zijn allebei toppers. Waarschijnlijk lachen jullie je een breuk om onze discussies hier. Smaakverschillen houden de gemoederen nog steeds lekker bezig, en we vechten wat af over tempi en uitvoeringstechniek.

Dat komt omdat je muziek nog steeds zoveel losmaakt. Als ik het Allegretto uit je Zevende Symfonie speel, lukt dat niet zonder een brok in mijn keel. En als je Vioolconcert voorbijkomt is mijn dip meteen over. Om van je pianoconcerten maar te zwijgen. Het langzame deel uit nummer vijf, man, kip-pen-vel. Hoe bestaat het toch, dat iemand met zo’n zwaar zieleleven zúlke muziek kon schrijven?

Balen dat je er zelf zo weinig van genoten hebt. Is je gehoor bijgetrokken, of hebben ze in het hiernamaals ook gehoorapparaten? Ik weet dat je alles hebt geprobeerd om er iets aan te doen, en dat het niet lukte. Het is me een raadsel hoe je desondanks de ene hit na de andere afleverde. Er zijn straten en honden naar je vernoemd. En sneakermerken, banken en hamburgerketens lopen binnen dankzij reclames met jouw geniale melodieën. Games hebben je gecoverd. En in Hollywood ben je mega populair. De films, series en documentaires met jouw muziek zijn niet aan te slepen. Mission Impossible, Star Trek, Disneyfilms, het schijnen er meer dan duizend te zijn. Steek maar in je zak.

Wist je trouwens dat ik deze zomer naar Turkije ga, met een orkest dat Ludwig heet? Díe had je vast niet zien aankomen. Echt nieuwe en hippe club, die de hitlijsten bestormt. We spelen deze keer geen stuk van jou, sorry. Turkije wilde Scheherazade, is nou eenmaal ook populair. Maar jouw Negende, met Ode an die Freude, speel ik eind dit jaar weer. Ik kan niet wachten.

Ken je die flashmob trouwens, op YouTube, met Ode an die Freude op een Spaans pleintje? Ik zeg: Ode an Ludwig.

Groet, van ons allemaal hier,

Cécile