Cécile Huijnen | 01 mei 2018

Snapshot Klassiek Nou, gewoon

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo met Marieke Grotenhuis, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Diskotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere maandagavond kun je haar column Snapshot Klassiek beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Nou, gewoon

Afgelopen maart speelde mijn zoon de hoofdrol in het theaterstuk De Mattheus Junior: een gesprek tussen een vader en zijn zoon over de Mattheus Passion. Het is een indrukwekkend stuk van vijf kwartier, met twee acteurs, plus een koor, een aantal solisten, en een instrumentaal ensemble.
Mijn zoon is 13, hij fietst vrolijk door het leven, hij is talig, en een geweldige imitator. Maar concentreren is niet zijn sterkste kant. Ik vroeg me af hoe hij vijf voorstellingen zonder haperingen tot een goed einde ging brengen. De voorbereiding, de tekst leren en alle repetities deed hij in zijn eentje. En als ik vroeg hoe het ging, hoorde ik ‘goed’ of ‘nou, gewoon’. Op zijn pubers.

Bij de première zat hij onderuitgezakt tot vijf minuten voor aanvang filmpjes te kijken op zijn telefoon, ging daarna uitgebreid zijn haar doen en tandenpoetsen, en wandelde het podium op. Ik zat gespannen in het publiek, een stuk nerveuzer dan voor mijn eigen concerten. Als hij zijn tekst maar niet vergeet, en als hij maar niet wordt afgeleid door de familie op de eerste rij. Maar ik zag hem 75 minuten lang bezig met een hyperfocus, alsof-ie al jaren niets anders deed dan acteren en zich transformeren in iemand anders. Professioneel, naturel, en zonder gedoe. Van begin tot eind had ik een brok in mijn keel, apetrots op mijn stoere, relaxte zoon. En jaloers, want ja, zo wil ik het ook wel. Zenuwachtig? Nee hoor. Familie? Ja, die had hij allemaal zien zitten. Nou en?

Hoe werkt dat toch bij jonge mensen?
Kort geleden werkte ik met pianist Aidan Mikdad van 16, en met blokfluitiste Lucie Horsch, pas 18 jaar. Grote talenten, fanatiek, vrolijk, soms op het chaotische af. En op het podium ogenschijnlijk met groot gemak, geconcentreerd, en zonder angst. Oude zielen in jonge lijven, en het publiek kijkt en luistert ademloos.
Een goede docent, en ouders die positief stimuleren zonder te veel te pushen, zijn natuurlijk een voorwaarde. Maar jong zijn biedt ook een ander perspectief. Of misschien wel het gebrek eraan. Want je hebt nog niet zo veel gedaan dus ook nog niet zo veel verloren. Je hebt nog niet het desastreuze effect van black-outs of haperende techniek gevoeld, en vermoeidheid heeft nog weinig invloed. Dat is ook waarom het voor volwassen musici vaak anders is. Je hebt ervaren dat je een mens bent en geen robot. Je weet wat er mis kan gaan, en een volwassen hoofd zit nou eenmaal een stuk voller dan wanneer je nog geen 20 bent. Dan onthou je makkelijker, en doe je het gewoon.

Ik doe het in ieder geval niet meer gewoon, al lijkt dat voor anderen misschien zo. Ik studeer veel en ga op tijd naar bed. Ik eet geen borden pasta voor een concert want dan ben ik niet scherp. En ik heb bladmuziek op de lessenaar. Zonder ben ik verloren, ik onthou geen noot. De zenuwen die ik krijg van uit het hoofd spelen wil ik niet meer, het bederft mijn plezier op de bühne.
Soms snap ik niet meer hoe ik het vroeger allemaal deed. Ik zal het mijn zoon eens vragen.