Cécile Huijnen | 27 februari 2018

Snapshot Klassiek Disko

Cécile Huijnen is violiste. Ze heeft een duo met Marieke Grotenhuis, is concertmeester van het Gelders Orkest, is solist en maakt kamermuziek. Daarnaast is zij gastpanellid bij het radioprogramma Discotabel. Cécile schrijft korte verhaaltjes over het dagelijks leven van een musicus die een kijkje in de keuken bieden. Het zijn columns met een knipoog, over vooroordelen, imago, achtergronden en de rock & roll van de klassieke muziek. Iedere maandagavond kun je haar column Snapshot Klassiek beluisteren op Radio 4 en lezen op Classics To Go.

Disko

‘Beste vrinden, ik prefereer opnaeme Aá! Waerom niet opnaeme Bé? Maer dat heurt u toch ook wel? Opnaeme B barst van geaffecteerde en zelfingenomen hysterie. Bij de pianist in opnaeme Aá heur ik een onnavolgbaar en natuurlijk stilistisch vermogen, waarbij zijn virtuoze linkerhandtechniek een triviaeliteit lijkt.’

In mijn studententijd op het conservatorium hadden we er de grootste lol in om de draak te steken met het Radio 4 programma Diskotabel. Daarin worden nieuwe cd’s ter beoordeling voorgelegd aan een panel, en iedere aflevering is er De Vergelijking, waarin je drie verschillende opnames hoort van hetzelfde stuk. We vonden het elitair geneuzel van ego’s die zo nodig hun mening de ether in moesten slingeren. Ik luisterde nooit, behalve als ik er per ongeluk langs zapte, meestal op zoek naar Hilversum 3. Jean-Paul Everts, nu solobassist van het Balletorkest, was de ultieme en luidste Disko-imitator. Ik moet er nog steeds om lachen.

Opeens werd ik zelf als panellid uitgenodigd. Die eerste keer vond ik eng. Je weet van tevoren niet wat er gedraaid wordt, en ze begonnen met een stuk waar ik niets aan vond. Ik had geen idee wat ik moest zeggen. Een andere keer kreeg ik onbedaarlijk de slappe lach, toen panellid en violist Peter Brunt, na een stuk met de titel ‘In de vorm van een peer’ van Erik Satie, door de microfoon loeide: ‘Peer? Hoezo peer, ik hóór helemaal geen peer!’ We konden geen woord meer uitbrengen, de luisteraars hoorden alleen maar gegiechel en gesnuif. En ik stond een keer rond aanvangstijd in de file. Hoorde ik Lex Bohlmeijer op de autoradio zeggen: ‘We beginnen vast zonder Cécile, ze staat vast op de A1’. Aparte ervaring.

Inmiddels zit ik er een jaar of tien, met groot genoegen. Waarom? Het is intiem en gezellig in de studio, we nemen er soms een glaasje bij, en we luisteren naar geweldige muziek. Ik vind het een uitdaging om spontaan en to the point iets te vertellen of te reageren, liefst zonder haperingen. En in ieder stuk probeer ik iets moois te horen. De keren zijn niet op één hand te tellen dat iets me zo inspireerde dat ik het zelf ging spelen, of ik er linea recta mee naar Het Gelders Orkest ging: ‘Dit stuk móeten we doen’. Ik geniet ook van de soms totaal tegenstrijdige meningen. De discussie en het sparren met vakgenoten verrijkt, en het verbreedt mijn muzikale horizon. Dat blijkt ook zo te zijn bij de luisteraars, er is een grote schare vaste fans.

Voor mij is Diskotabel een parel in ons culturele landschap, waarin het vaak alleen nog maar over euro’s en onmogelijkheden gaat. Disko staat al 35 jaar voor inhoud, ongegeneerd graven en emmeren op de vierkante centimeter. Een aandachtige zoektocht naar muzikale essentie, schoonheid en emotie. Het enige wat er uiteindelijk echt toe doet.