Snapshot Klassiek Het nieuwe normaal

Het nieuwe normaal

Na een paar maanden corona weten we hoe de maatschappij er voorlopig uitziet.

Voor de cultuursector een godvergeten drama. Het publiek baalt ook. Zonder evenementen en concerten mis je toch de slagroom op je taartje. Of de hele taart.

Ik heb de media op de voet gevolgd. De roep om meer hulp. De doorzetters die de relevantie blijven benadrukken. De bijval van liefhebbers. De azijnpissers die blijven kakken op cultuur. De magere belangstelling van de overheid, op wat empathie na. De krokodillentraantjes van onze minister. De boze reacties op provocerende columns. Op de miljarden die naar KLM gaan. De ene na de andere petitie kwam voorbij. Te veel om nog impact te hebben.

Ik snap de verongelijkte reacties, de boosheid. Het is menselijk. Ik ben ook boos. Maar het helpt geen bal. Blijven uitleggen vanuit zakelijk perspectief helpt wel. Bezoekers- en werknemersaantallen en percentage bruto nationaal product benoemen. Al die professionals zichtbaar maken: artiesten, kunstenaars, decorontwerpers, podiumbouwers, marketeers, vertalers, licht- en geluidsspecialisten, zaalmedewerkers in horeca en onderhoud, mensen in het transport, afijn, punt gemaakt.
Toch komt dat punt nog niet genoeg aan bij de dames en heren die de potjes verdelen.

Laten we het anders aanpakken. Ik stel voor dat we het bestaan cultuurvrij maken, zodra alles weer mag. Voor eventjes. We zijn al goed op weg hoor, nu met corona, maar er is nog steeds een hoop cultuur. Écht pijn doet het niet.

Goed. Hoe ziet dat er dan uit?

Pinkpop, Lowlands, Mysteryland, Oerol, Zwarte Cross, Wonderfeel? Of alles tegelijk op de Uitmarkt? Akkoord. Zonder podium, en zonder licht. Dus je ziet niks. Niet erg, want artiesten zijn er ook niet.
Je hoeft er dus niet heen. Scheelt weer geld. En modder op je sneakers.

Met het gezin naar Soldaat van Oranje? Naar het Zwanenmeer, De Toppers, La Traviata, Mattheüs Passie, De Verleiders of een avondje Ali B? Zonder Ali B dus. En zonder zangers, dansers, acteurs, decors, programmaboekjes, brochures, podium, lichtplan en pauze-arrangement. Je jas afgeven bij de garderobe gaat ook niet lukken.
Gelukkig hoef je er niet heen. Want het is er niet.

Liever een potje gamen? Zonder muziek eronder. Want het zijn profs die dat maken. Dus Grand Theft Auto V zonder Amerikaanse radiozenders, en dat deuntje van Super Mario kent niemand.
Naar de bios voor Tarantino’s Once upon a time in Hollywood? Of genieten van de fenomenale Rami Malek in Bohemian Rhapsody? Zonder muziek. Thuis chillen met Game of Thrones op Netflix: wederom zonder soundtrack. Is gemaakt door klassieke musici hé, en die zijn afgeschaft. Oja, acteurs zijn er ook niet. Exit Rami Malek. Geen scenario ook, en geen script. En geen ondertitels.
Huh? Dan is er geen film.
Klopt.

Wil je kind op drumles? Of op streetdance? Wil je leren schilderen of toneelspelen? Kan niet.
Ben je lid van een popkoor? Nee, dat ben je niet.

Op de kermis in de octopus? Je wordt in ieder geval niet misselijk van de muziek. In de Efteling doen de Indische Waterlelies hun best maar dat trompetje hoor je niet. Dodenherdenking op de Dam, zeker, maar zonder militair orkest.

Bij Ajax knalt er geen We are the champions uit de speakers. In de pizzeria mag je je achtergrondmuziekje zelf zingen en in je club ga je los op, ja, waarop eigenlijk?
Muziek in de lift is er niet, maar dat is niet erg want dat vonden we toch al irritant. Muziek terwijl je wacht, muziek terwijl je werkt, muziek terwijl je sport? Stilte. Geen Spotify. Luisterboek dan? Of een podcast? Helaas.

‘Met het oog op morgen’ sluit stilletjes af, want Reinhard Mey wenst niemand ‘Gute Nacht’.
Studio Sport en het Journaal hebben geen tune en Veronica Inside geen huisband. Sorry Danny Vera.
Nou, dan lekker bingewatchen. Goeie Tijden, Oogappels, daarna Mocro Maffia en we sluiten af met de Luizenmoeder. Nee wacht, geen acteurs. Hé potverdrie.
Weet je wat, de Beste Zangers van Nederland van de AVROTROS doen we, tegen de regels, mét zangers. Maar net als bij de festivals zonder podium, licht en geluid.
Ja, maar dan kan het niet op tv.
Eh…oja. Ojé.

Boek lezen? Kan niet. Want schrijvers, uitgeverij en drukkerij zijn er niet.
De Nachtwacht zien? Of tijdens je Parijse tripje binnenwippen bij de Mona Lisa? Wordt hem niet. Je kan ze ook niet vinden trouwens, de schilderijen, want er is geen catalogus en er zijn geen suppoosten. Er is überhaupt geen gebouw waar die dingen hangen. Beetje jammer wel voor al die toeristen. Die per gesubsidieerde airbus naar ons land vliegen en euro’s willen stukslaan. Want de meesten willen meer dan Heineken, kaas en een joint.

Wat fijn trouwens, dat we weer mogen vliegen. En tijdens de vlucht kunnen ontspannen. Met een film. Of een boek. Je favoriete muziek op je koptelefoon met noise canceling. Onee, wacht effe, eh…

Het nieuwe normaal. Eén week. Wie biedt?