Ben Kapitein | 26 februari 2019

Album van de week Shadows van Remy

Op Tomorrow Eyes zette Remy van Kesteren zijn eerste stappen richting een eigen, persoonlijke muzikale taal. Nu is hij terug met Shadows, waarop hij, paradoxaal genoeg door de harp los te laten, nog dichter bij zijn muzikale essentie komt.

Bevreemdende woestijn

Het vorige album van Remy van Kesteren, Tomorrow Eyes, dateert alweer van 2016. Op dat eerste album met eigen composities en arrangementen zette hij de eerste stappen richting zijn persoonlijke muzikale taal, los van de gevierde harpconcerten waarmee hij overal ter wereld optrad. De hoes van dat album toonde ons Remy in stemmig zwart-wit: een close-up van zijn gezicht waarmee hij met wijdopen ogen zichzelf als muzikale auteur aan de wereld toont.
Nu, drie jaar later, is op de cover van zijn nieuwe, tweede album Shadows een kleurrijk woestijnlandschap met surreële paarstinten afgebeeld. Centraal op de voorgrond: Remy, haast zwevend, midden in beweging gevangen. We zien hem op de rug en kunnen zijn blik ditmaal niet peilen. Het landschap lijkt een verlorenheid aan te duiden, maar in zijn houding is toch vastberadenheid terug te zien. Hij voelt zich er thuis en lijkt bewust het bevreemdende landschap te willen ontdekken.

De paradox van de schaduw

Waarom dan deze titel, Shadows? Waar Remy eerder in interviews de hoopvolle kant van muziek benadrukte, haar capaciteit om het leven te verlichten en steeds opnieuw te inspireren, heeft hij dit nieuwe album juist bewust de naam Shadows meegegeven. Hiermee doelt hij op de schaduwkant die altijd in de natuur aanwezig is, maar tegelijkertijd alleen bestaat bij de gratie van het licht. Shadows lijkt zo een analogie van een vergelijkbare paradox in het muzikaal scheppende bestaan te zijn. Remy kwam er tijdens het schrijven van de plaat verrassend genoeg namelijk achter dat hij juist meer van zichzelf kon laten zien door het instrument wat hij juist bij uitstek beheerst en zo goed kent in eerste instantie achterwege te laten.
Door los van de harp op zoek te gaan naar de muziek die in hemzelf zit, is Shadows een verrassende en uitermate persoonlijke plaat geworden. Er zijn synthesizers, drums, saxofoons en hoorns te horen, maar vooral ook nog steeds de harp. Waar op Tomorrow Eyes nog composities van anderen zoals Nils Frahm, Manuel de Falla en Federico Mompou stonden, die weliswaar allen een uniek en persoonlijk arrangement meekregen, presenteert Remy nu een geheel van eigen werk. De enige uitzondering is This Reminds You, een bewerking van Satie’s eerste Gnossienne, gespeeld op harp en cello en verrijkt met ruimtelijke elektronische effecten.

Samenspel

Nog steeds krijgt hij qua compositie en instrumentatie steun van muzikale partners, ditmaal door Maarten Vos, die ook de modulaire synthesizer bespeelt, en Lee Jones. Martin Fondse, vaste partner op het vorige album, duikt ook nog eenmaal op. Bijzonder is de inspirerende samenwerking met de Brit Fin Greenall, beter bekend als zanger en multi-instrumentalist onder de artiestennaam Fink. Hij levert een vocale bijdrage aan de titelcompositie die het album opent en een tekst van Remy zelf bevat, maar is ook, samen met Remy, verantwoordelijk voor de productie van het album.
Het is een bijzonder toeval dat op de hoes van Tomorrow Eyes ook schaduwen over Remy’s gezicht speelden, alsof hij de toekomst van vandaag de dag al kon zien. Op Shadows horen we dezelfde Remy, maar verder in zijn muzikale groei en ontwikkeling. Meditatiever, dieper, kleurrijker, soms prettig bevreemdend in de vernieuwende wegen die de muziek inslaat, maar nog steeds stevig gegrondvest in zijn persoonlijke muzikale taal.