Louis Gauthier | 13 april 2018

In de spotlights Nora Fischer

Een nieuw artistiek paar is geboren, van plan om de klassieke scene onveilig te maken: mezzosopraan Nora Fischer en de talentvolle gitarist en componist Marnix Dorrestein. Hoe ze dat aanpakken? Door met háár gouden strot en zíjn fijne snarenbezwering componisten als Purcell, Monteverdi en Vivaldi te ontstoffen. Het resultaat is schijnbaar eenvoudige wegdroommuziek die respect toont voor de oude traditie. Het duo maakte het album Hush dat volgende week wordt gepresenteerd in poptempel Paradiso.

Geen moetje

De 30-jarige Fischer weet vooral wat ze niet wil als ze denkt aan optreden. Voor haar geen ‘moetje’ voor een matig geïnteresseerde zaal met een uitvoering die iedereen al kent. Avontuurlijke programmering, daar leeft ze van op. Ze is daarom al vanaf de start van haar carrière als een ware ‘husseldiva’ bezig om klassieke muziek te herinterpreteren en te herstructureren.
Componisten van zowel vroeger als nu inspireren haar om te experimenteren. Die eigenzinnigheid slaat aan. Gelauwerde componisten als Louis Andriessen en Michel van der Aa – ook niet bang voor een experiment – schreven composities voor Fischer. Buitenlandse grootheden als Steve Reich en David Lang voegden zich eveneens toe aan Nora’s portfolio. Waarom deze componisten voor haar vallen? Fischers stem is beheerst, subtiel en heeft een aangename zwoele ondertoon. Ze beschikt over een klassieke techniek, maar haar stem zou ook niet misstaan op een pop- of jazzplaat met catchy hit. Ze oriënteert zich dan ook veel breder dan klassiek. Zo is ze dol op Radiohead en Björk. Met haar veelzijdige stem staat het zeker niet vast dat ze haar leven lang in de klassieke muziek actief zal zijn.

Gewaagd carrièrepad

Nora had het geluk op te groeien in een extreem muzikaal gezin. Met de beroemde dirigent Ivan Fischer als vader – bekend van zijn indrukwekkende vertolkingen van Mozart en Mahler – was het niet toevallig dat ze koos voor het culturele circuit. Dat wil trouwens niet zeggen dat vader Ivan zijn dochter altijd van harte heeft aangemoedigd. Fischer vond het carrièrepad van Nora aanvankelijk nogal gewaagd. Toen het publiek haar omarmde, met als klap op de vuurpijl haar bejubelde optredens bij de Operadagen in Rotterdam, zag hij de waarde van de eigenzinnigheid van zijn dochter. Afgelopen jaar gooide Nora opnieuw hoge ogen met de muziektheaterproductie geschreven door Lucky Fonz III, The Secret Diary of Nora Plain.

Droomwerk

Met het project Hush duiken Fischer en Dorrestein in de oudste schatkamers van de klassieke muziek. Het tweetal stripte de melodieën van Purcell, Monteverdi en Vivaldi tot de absolute essentie. Ze sleutelden uren in de culturele broedplaats Splendor aan de arrangementen en opnames. Ze wilden af van de gedachte dat alles heel precies uitgevoerd moest worden en zochten naar interpretaties die passen bij de ‘regels van nu’. Fischer gebruikt dan ook zonder schroom een microfoon, nog altijd niet gebruikelijk in de klassieke muziek.
Het mag er zijn. In het voorwoord van het album geeft Fischer terecht aan dat een droomwerk tot stand is gekomen. Vivaldi zonder klavecimbels, blokfluiten en violen: het kan. Van de pure zang en elektrische gitaar word je stil. De melodieën hebben niets aan eeuwigheidswaarde verloren.