Classics To Go | 28 juni 2022

Favorieten van Melody Gardot

Melody Gardot begon haar carrière op een nogal onorthodoxe manier. Nadat ze met de fiets door een auto werd geschept, gebruikte ze muziek om te revalideren. Ze leerde zichzelf al liggend gitaarspelen. Sindsdien heeft ze zes albums uitgebracht en is ze genomineerd geweest voor een Grammy Award. Haar muziek vertoont invloeden uit de jazz, blues en wereldmuziek, maar zou tot haar favorieten ook klassieke muziek behoren?

Gustav Mahler – Adagietto uit Symfonie Nr.5

‘Mijn familie komt uit Oostenrijk, dus als ik naar klassieke muziek luister, neig ik het meest naar de Weense symfonieën. Deze muziek is cultureel en historisch zo diep geworteld, vind ik. Het Adagietto uit Mahlers Vijfde Symfonie is prachtige muziek. De eerste keer dat ik het hoorde had ik het gevoel alsof ik het al kende, alsof ik het al een miljoen keer had beluisterd.

Je kunt horen dat een componist verliefd is geweest – dat hij weet wat liefde is. Je voelt een verschil in de intensiteit van de muziek. Ik heb vaak geen interesse in jonge dirigenten of componisten, want zij bezitten die levenswijsheid nog niet. Je moet een bepaalde levenservaring hebben om een orkest mee te kunnen nemen in een gevoel. Klassieke muziek is een van de weinige genres waarin je de mogelijkheid hebt dat echt te ervaren. Natuurlijk kun je het ook voelen bij zangers, maar die verliezen in de loop van tijd hun stem.’

Astor Piazzolla – Oblivion / Asleep – Dreaming

‘Er is een prachtig verhaal over Ástor Piazzolla. Hij was een Argentijnse bandeonist en straatmuzikant die besloot klassieke muziek te gaan componeren – een grote stap. Hij ging naar Parijs om te studeren bij Nadia Boulanger, een van de belangrijkste compositiedocenten op dat moment. Toen hij haar zijn muziek liet horen, zei ze hem dat hij in zijn composities terug moest naar zijn eigen geschiedenis en cultuur. Hij was teleurgesteld maar begreep het en keerde terug naar Buenos Aires. Daar componeerde hij muziek waarin de Argentijnse tango en straatmuziek versmolt met orkestmuziek. Zijn werk werd legendarisch.
Ik luister graag naar uitvoeringen van Piazzolla’s muziek, het is heel interessant om te horen wat ze met zijn muziek doen. Het Kronos Kwartet voert Asleep – Dreaming uit op hun album Five Tango Sensations. Deze uitvoering gaat erg goed samen met het nummer Braille van Ed Harcourt, omdat het hetzelfde zwevende gevoel deelt. Piazzolla componeert zeer gepassioneerde – en agressieve – muziek, maar dit stuk doorbreekt die trend, en daar houd ik van. Het menselijk hart klopt onregelmatig en muziek moet dat kunnen reflecteren. Piazzolla doet dat, hij geeft ruimte om te ademen, volgt niet braaf de metronoom.’

‘Een ander ensemble dat Piazzolla’s muziek uitvoert is het Eroica Trio. Zij spelen zijn muziek werkelijk prachtig – ze zijn zo met elkaar in balans en zo verbonden. De vrouwelijke kijk op muziek is wezenlijk anders dan die van een man. Je krijgt een zekere fijngevoeligheid die je bij een man nooit zult ervaren. Ze spelen Oblivion op hun album Pasión. Het is een liedje met een werkelijk prachtige melodie – het moment waarop de bridge naar majeur toegaat is gewoon ‘wow’. Oblivion is een van mijn meest favoriete nummers. Het staat voor een bepaalde tijd in mijn leven, met zo veel herinneringen en ontdekkingen. Die intimiteit die je in jezelf ontdekt als je een vrouw begint te worden. Voor mij is deze muziek erg vrouwelijk, erg romantisch. Het is een liedje dat je het gevoel geeft dat je verliefd wil worden.’

Gaetano Donizetti – Una furtiva lagrima

‘Ik ben dol op Donizetti’s opera L’elisir d’amore. Ik heb hem ooit live gehoord en gezien met Plácido Domingo, maar op CD is het ook prachtig. De titel van de beroemdste aria Una furtiva lagrima betekent ‘Een enkele traan’ en de muziek is werkelijk verbluffend mooi. Die laatste melodielijn is zo moeilijk om te zingen! De hele aria is net een wals.’

Jimi Tenor en Tony Allen – The Darker Side of Night

‘Een van mijn favoriete liedjes is The Darker Side of Night door Jimi Tenor en Tony Allen van hun album Inspiration Information. Het gaat over het invallen van de schemering. De hoorns doen denken aan de muziek van Buddy Rich – een voortdurende groove, een Afrikaanse groove, Afrofunk.
Dat is iets dat volgens mij vaak voorkomt in de jazz. Als de muziek echt op gang komt ervaar je dat het ritme en de schoonheid gecompliceerder worden. Een regelmatige beat heeft iets saais, iets te transparants. Eenvoud kan je in een trance brengen, maar wanneer ritme en groove aan de haal gaan met de beat, voel je dat door je hele lichaam en kun je niet anders meer dan meedoen.
Als je wilt leren dansen moet je gewoon wat Afrofunk opzetten, dan gaan je billen vanzelf bewegen. Het is bijna alsof je erdoor bezeten wordt.’

Ed Harcourt – Braille

‘Op Ed Harcourts album The Beautiful Lie staat een liedje dat heet Braille – het is een slaperige, dromerige song, met prachtig gitaarspel. Het roept een hele rustige, nachtelijke sfeer op. Alsof je gaat liggen terwijl de schemering invalt.
Ik weet niet meer hoe ik het ontdekte, maar het trof me meteen. Harcourt heeft een hele natuurlijke sound, een hele losse manier van zingen – bijna alsof hij zelf in slaap valt. Het geeft je het gevoel dat je de gekte en drukte van de dag totaal achter je laat.’